İstanbul'un Fatih Sultan Mehmet tarafından fethini izleyen yıllarda, Arapların yerine İslam'ın bayrağını taşıyan Osmanlıların hazırladığı dev bir donanma 1480 yılı yazında İtalya hedefine doğru yola çıktı. 40 kadırga, 60 yelkenli savaş gemisi (barça) ve 40 yük gemisinden oluşan donanmada 18 bin savaşçı ve 300 sipahi bulunuyordu. İtalyan karasularına yaklaşan donanma önce Brindisi'ye yöneldi ; sonra da Otranto'ya yönelerek 28 Temmuz günü şehri kuşattı. 11 Ağustos günü Osmanlılar Otranto'nun yeni hakimleriydiler..
Fethin çarçabuk gerçekleşmesi ve savaşta 800 kişinin ölmesi, Hristiyan devletlerde hem bir panik havası estirdi hem de bu devletlerin karşılıklı olarak birbirlerini pasiflikle suçlamalarına yol açtı. En büyük suçlama Venedik Cumhuriyeti'ne yöneltiliyor, Venediklilerin İstanbul'la işbirliği içine girdikleri ileri sürülüyordu. Gene de bu kargaşa döneminin ardından Hristiyanlar örgütlenmeye başladılar.
Aragonlu Ferrante kısıtlı bir askerî gücün koruduğu Otranto'yu kuşattığında, şehrin kansız biçimde geri verilmesini istedi. İstanbul'dan gelen karşılık ağır ve ürkütücü oldu : Fatih Sultan Mehmet hem Otranto'dan çekilmelerini hem de bunun yanı sıra Brindisi, Lecce ve Tarente şehirlerini kendisine teslim etmelerini istiyordu. İstekleri yerine getirilmezse İtalya üzerine sefer düzenleyeceğini, 100 bin kişilik piyade gücünün yanı sıra 18 bin atlıyı ve toplarını bölgeye sevk edeceğini bildiriyordu Sultan.. Bu tavır bütün Avrupa'da bir dehşet havası yarattı. Papa, bu alarm çanları karşısında yeni bir Haçlı seferi düzenlemeye karar verdi...
Napoli ve Macaristan kralları, Milano ve Ferrare dükleri, Floransa ve Cenova Cumhuriyetlerinin de katılmasıyla büyük bir ordu hazır ettiler. Bir tek Venedik Cumhuriyeti bu toplanmaya katılmamakta direndi. Amaç yalnızca Osmanlıları Otranto'dan çıkartmak değildi ; İstanbul'u yeniden alma fikri gündemdeydi. Ama bütün yapabildikleri 10 Eylül 1481'de Otranto'yu geri almak oldu. Fatih Sultan Mehmet büyük bir sefer için yola çıktı ve hedefi gizli tutulan bu seferin henüz başlangıcında vefat etmesi, hem Avrupalılara rahat soluk aldırdı hem de ölümü hakkında çeşitli söylentilerin doğmasına yol açtı.. Otranto'da Osmanlıların varlığı topu topu bir yıl sürmüştü.
Kuzeybatı İtalya'daki Türk tehdidi daha uzun süreli oldu buna karşılık.. Yaklaşık otuz yıl boyunca, 1472'den 1499'a kadar, oldukça düzensiz bir biçimde Türk akıncılar bölgede varlıklarını duyurdular. Şüphesiz Venedik yöresindeki bu sürekli tehdit bir fetih hazırlığı niteliği taşımıyordu : Venediklilerin Avrupa'nın kapısında sağlam bir işbirliği merkezi olarak tutulması daha önemliydi. Nitekim o dönemde Batılılar Venedik'i düpedüz "Osmanlı İmparatorluğu'nun metresi" olmakla suçlayacaktı !..
On altıncı yüzyıl başında Padova ve Verona'ya Arnavut ve Türk akıncıları pek çok sefer düzenlediler. Kanuni Sultan Süleyman, Fransa Hükümdarı I. François ile bir antlaşma yaptı aynı yıllarda.. Fransızlar kuzeyden, Osmanlı ordusu güneyden İtalya'yı ele geçirmek için ortak bir sefer yapacaklardı. Ancak Fransızlar planlarını değiştirmek zorunda kalınca bu tasarı da askıda kaldı..
1537'de, Barbaros Hayreddin Paşa'nın emrindeki Lütfü Paşa, donanmayla tek başına bu girişimi üstlenmekle görevlendirildi. Koşullar elverişli değildi : Lütfü Paşa ancak Castro, Urgento gibi şehirlerle, ikincil önemde birkaç kaleyi fethedebildi ; sonra da birdenbire donanmayla birlikte geri çekildi.
İslâm'ın İtalya üzerindeki son resmî seferi sayılır bu..
ENİS BATUR'UN, #TARİH DERGİ'NİN MART 2019 SAYISINDA YER ALAN, "SİCİLYA VE İTALYA'DA ÖNCÜ MÜSLÜMANLAR" BAŞLIKLI YAZISINDAN DERLENMİŞTİR..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder