1983 seçimiyle Turgut Özal'ın Anavatan Partisi seçimi kazanarak iktidar oldu. Aslında bu seçimin sonucuyla ülkede fazla bir şey değişmedi. Sadece Ordu kışlasına döndü, ekonomik ve siyasal uygulamaların üzerinden süngü gölgesi kalktı. Böylece, o zamana kadar Silahlı Kuvvetler'in denetimi altında bulunan Özal, artık ülkenin kaderine tek başına hükmetme olanağı buluyordu..
Onun başbakanlığı döneminde, 12 Eylül ekonomik ve siyasal uygulamaları yavaş yavaş bazı farklılıklar göstermeye başladı. Örneğin ; ekonomiyi yüzde 30 enflasyon düzeyinde alan Turgut Özal, Türk Lirasını Koruma Kanununu kaldırdı. Buna paralel olarak gıda maddesi düzeyine kadar bazı konularda ithalatı serbest bıraktı. Ne var ki başta otomotiv olmak üzere ; Koç, Sabancı, Eczacıbaşı vb. "tekelleşmiş" grupların egemenlik alanına girecek liberalleştirme önlemlerini "ıska" geçti. Diğer taraftan, önce yükselttiği faiz oranlarını sonra düşürerek ekonominin canlanmasına, işsizliğin azalmasına, fakat enflasyonun yeniden artış trendine girmesine neden oldu.. Sanki ülkede arz/talep, üretim/tüketim dengesi kurulmuş gibi, fiyatları serbest bıraktı, "tüketen öder" felsefesiyle sosyal düzende sınıfsal farklılığın uçurumlaşmasına yol açacak bir uygulama içine girdi..
Özal'ın bu uygulamaları ekonomik ve siyasal bakımdan "bireyci" tercihleri ön plana aldı, bu nedenle de sosyal devlet çatısı altındaki sosyal dayanışma kurumlarını hırpaladı. Keza, ticaret kolonilerinin çıkarlarını ve Ticaret Oligarşisinin faaliyetlerini destekleyip teşvik etti, ancak tarımsal ve sınai üretim alanına sırtını döndü. Gerçi, Özal'ın bu politikaları Anadolu'nun jeoticari konumu ile son derece önemli bir uyum oluşturuyordu. Ama yıllarca sosyal devlet ilkelerini, kollektivist siyaset ve ekonomi ilkelerini ve üretime dönük politikaları benimsemiş olan Türkiye'yi temelinden sarstı..
Bireyci/Liberal uygulamalar, ülkenin en fazla sosyal uygulamalara gereksinim duyan doğu ve güneydoğu bölgelerini olumsuz etkiledi, tarımsal üretimi son derece sınırlı, sınai üretimi ise hiç denecek düzeyde olan yöre halkını yokluğa ve sıkıntıya itti. Ancak, bu aşamada İran-Irak Savaşı nedeniyle oluşan sınır ticareti ve genel ticari ulaşım buralara belirli bir paranın girmesini sağladı ve böylece "çöküşün etkisi" yeterince hissedilmedi..
Medyada ise Özal, ekonomik olanakları kullanarak tam bir tekelleşme tesis etti. Kendisiyle aynı odakların görüşünü paylaşan üç-dört gazetenin sahibini denetime aldı, Ulusal Devlet yanlısı, Kemalist ve dürüst aydınları devre dışı bıraktı..
Bu aşamada PKK'nın oluşum ve eylemleri de Özal'ın işlerini kolaylaştıracak biçimde bir tırmanış gösteriyordu. Şırnak ve Eruh baskınlarını diğerleri izledi. Ayrıca uyuşturucu kaçakçılığıyla PKK'ya büyük meblağlar ulaştırılıyor, bu da ABD, Almanya vs. gibi üçüncü ülkelerin bilgileri, denetim ve destekleri altında yapılıyordu..
Diğer tarafta Türkiye'deki -parasal kaynaklarını uyuşturucu kaçakçılığının oluşturduğu- bazı iş adamları bir yandan PKK'yı, bir yandan da Turgut Özal'ın siyasal etkinliğini destekliyorlardı. Özal'ın siyasal destekçilerinden birini de ABD'deki Bush (eski CIA görevlisi) yönetimi oluşturuyordu. Özal aynı zamanda ABD'deki Yahudi, Ermeni, Rum Lobileri ve Ortodoks liderlik kurumlarıyla da dirsek teması içinde bulunuyordu..
Özal yönetimi, devlet içindeki kadrolaşmasını tamamladıktan sonra Ulusal Devletin yasal dayanakları üzerinde operasyonlara başladı. Amacı, dinsel/siyasal yapılanmaların ve örgütlenmelerin önündeki siyasal engelleri kaldırmak, böylece 1924'den beri kontrol altında bulundurulan dinsel ağırlıklı siyasal yapılanmaların önünü açmaktı. Bu engellerin başında ise TCK'nun 163. maddesi yer alıyordu. Başbakan Özal, bu maddeye karşı doğrudan tavır alamadı, dolaylı olarak bu maddeyi 141, 142, 146. maddelerle aynı kefeye koyarak kaldırdı.. Anılan bu maddeler, SSCB'de Marksizmin çökme sürecine girmiş olması nedeniyle zaten etkinlik taşımıyordu. Buna karşılık 163. madde, giderek yükselme eğilimine giren köktendinci oluşumları engellemeye yönelik bir nitelikteydi..
Böylece Özal, dinsel siyasal oluşumların yolunu açtı ve 1923'ten sonra dondurulmuş olan (ılımlı) "teokratik" ağırlıklı devlet yapısı tesis edilmesi konusunda ileri bir adım attı. Halka sık sık "yasalara uyarak", özgürlüklere saygı göstererek, ulusal birlik içinde yaşamayı telkin etmek yerine "Allah'ın ipine sarılın" diyerek, dinsel bağın birleştiriciliğini ön plana çıkaran Özal, bu öneri yerine ulusal isteklerle kurşun sıkan PKK eylemleri karşısında "eyalet modeli de dahil her şeyi tartışabiliriz" diyerek, birliğin gevşemesine de hoş gözle bakılabileceğini vurguluyor, Washington kaynaklı "siyasal çözüm" yani "federatif sistem" taleplerine uyum gösteriyordu..
Oysa, tırmanan terör eylemleri giderek daha fazla can almaya başlıyor, bu da ulusal birliğin kuvvetle savunuculuğunu üstlenen Silahlı Kuvvetleri rahatsız ediyordu...
Diğer taraftan Özal, doğrudan yönlendirdiği gazeteciler vasıtasıyla TSK mensuplarını "siyaset dışı durmaları" konusunda devamlı uyarıyor, beri taraftan ise ulusal tüm oluşumlara adeta bir mücadele başlatıyordu..
Ayrıca Özal, dinsel/ticari tarikatları ANAP'ın finans ve oy destekçileri olarak görüyordu. Oysa aynı tarikatlar da Turgut ve Korkut Özal Kardeşleri "basamak" olarak kullanıyor, din devleti kuracak güce ulaşıncaya kadar, Özal'ın liberal politikalarını benimser görünüyorlardı..
Tüm teokratik odaklar Erbakan'ın liderliğindeki dinsel/siyasal oluşumu yedekte tutuyor, fakat "asıl örgüt" olarak kabul ediyorlardı. Bu durumu Özal da biliyor, oluşumun dış kaynaklı senaristleriyle de temas halinde bulunduğu için onlara karşı teslimiyetçi, hatta tasvipkâr bir tavır sergiliyordu..
"Özal'ın dış politikası" diye adlandırılabilecek özgün bir siyaseti yoktu. Bu siyaset doğrudan doğruya ABD'nin tercih ve telkinlerinden ibaret bulunuyordu. İşte bu bağlamda ekonomisindeki zorlamalar sonucu yayılmacı eğilimler sergileyen Almanya'nın karşısında yer aldı, İsrail ile yakın münasebet tesis etti. Öte yandan Karadeniz ülkeleri arasında bir "Karadeniz İşbirliği Paktı" oluşturarak Almanya'nın bu bölgede yolunu kesmek istedi. Keza Ortodoks Patriği ile temas kurarak, ABD'nin telkinleriyle Ortodoks cepheye de destek verdi..
Ve sonuçta Almanya da hırçınlaştı, verdiği silahların Güneydoğu'da kullanıldığını ileri sürerek Türkiye'ye karşı bir silah ambargosu uygulamaya başladı..
Bu arada, ABD'nin anti-ulusal politikalar nedeniyle desteklediği PKK giderek Türkiye'nin başına dert oluyordu. Özal ise PKK ve PKK'ya karşı ulusal devleti korumaya çalışan odaklar arasında adeta tarafsız arabulucuymuş gibi davranıyor, ABD ile giderek iç içe bir siyaset izlerken, Almanya'yı bölge dışında tutmak için elinden geleni yapıyordu. Doğal olarak bu politikalar, Özal ile Pentagon ve Beyaz Saray'ı birbirine daha bir yakınlaştırıyordu. Yakınlaşma giderek ivme kazanıyordu. Yakınlaşma ivmesini ise, borçlanma ivmesi izliyordu !. Özal borçlanma yoluyla gelir elde edebilmek için tüm gelirleri borç ödemesine yatırıyor, borç ödemeleri ise yeniden borç alınmasını gerektiriyordu.. Artık yatırım, ticaret, büyüme, kalkınma Özal için fazla bir şey ifade etmiyordu. Onun için önemli olan çevresinde, politikalarını destekleyen dar bir grup oluşması, bu grubun ulusal devletin tasfiyesinde kendisini desteklemesi, teşvik etmesi ve cesaretlendirmesi idi. Bu dar grup ise 8-10 gazeteci ve yazar, birkaç emekli ve muvazzaf general, başta 3-5 tekel olmak üzere 30-40 işadamından oluşuyordu. Bu grupta Kürt kökenli, federatif devlet yanlısı işadamları da yer alıyordu..
Özal'ın bir de görünmeyen çevresi vardı. Bu çevrede de Musevi ve Ortodoks din adamları, cemaat liderleri, bazı şeyhler, uluslararası çalışan bazı tacirler, yeraltı dünyasından bazı simalar, borsacılar, istihbaratçılar, ABD'li finans ve medya kuruluşlarının bazı önde gelenleri vs. bulunuyordu..
Özal bu ilişkiler ağı içinde ülke ekonomisini yapay biçimde "olumlu bir çizgide" tutuyor, fakat ekonominin altı günden güne çürüyordu. Faizler ve dış borç her gün biraz daha yükseliyordu. "Repo" adı altında faizler yıllarca yüzde 100'lerin üzerinde tutuluyor, böylece döviz fiyatlarının yükselmesi suni olarak önleniyordu. Diğer taraftan da repodan gelen para ile ucuz döviz alınıyor, yurt dışına çıkarılıyordu. Aslında, ekonomide canlılığı sağlayan meblağ, başta uyuşturucu olmak üzere çeşitli gayrıyasal kökenlerden gelen karaparadan başka bir şey değildi. Gerçi Özal ithalatı nispeten serbestleştirerek viski ve Amerikan sigarası kaçakçılığına darbe indirmiş ve mafyanın ayaktakımını hırpalamıştı ama, onun yönetimi altında inşaat, endüstri, finans ve uyuşturucu mafyaları ekonomik zemini giderek ele geçiriyor, tekelci sermaye ve spekülatif kazanca dayalı Ticaret Oligarşileriyle bütünleşerek ulusal devletin dayanağını oluşturan ekonomik zemini çürütüyordu.. Ayrıca, uyuşturucu kaçakçılığı, güneydoğudaki terör nedeniyle silah ve cephane kaçakçılığıyla daha bir semiriyor, giderek daha büyük meblağlara ulaşan bir terör zengini güç oluşturuyor ve bu ekonomik güç de Özal'ın oluşturmaya çalıştığı "antiulusal" siyasetleri destekliyordu..
Üstelik, 1989'da, Evren ve Özal "halef-selef" olacaklar, Özal cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturarak sivil ve askeri mekanizmanın başına geçecekti. Spekülatif kazanca dayalı Ticaret Oligarşisi, ABD'de Pentagon ve Beyaz Saray, İran yönetimi, İsrail yönetimi, ayrılıkçı Kürt milliyetçileri, tekke ve tarikat mensupları, şeyhler, diğer dinsel/siyasal odaklar, ayrılıkçı terörün finans kaynağı işadamları, antikemalist tün odaklar, Ortodoks, Musevi, Gregoryan din adamları vs. yeni cumhurbaşkanını adeta memnunlukla karşılıyordu..
Buna karşılık Türkiye Cumhuriyeti ulusal devleti, yaklaşmakta olan bir "buhran"la daha başa çıkmaya, Atatürk'ün koyduğu ilkeler doğrultusunda Önasya'yı "din" ve "ırk" dışı, akılcı, çağdaş, laik ve özgür bir devlet olarak koruma sınavını vermeye hazırlanıyordu !..
Bu tablo ayrıca, "Şark Meselesi"nde 20. yüzyılın sonunda gelinen noktayı yansıtıyordu..
MURAT ÇULCU'nun "Marjinal Tarih Tezleri" adlı kitabından derlenmiştir..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder