Anafartalar Cephesi'nde bir kilit noktası denecek kadar taktiksel önemi, muharebeleriyle askerî tarihimize geçmiş bulunan Damakçalık bayırında Kayacıkağıl tepesi ; düşmanın her an elimizden ne pahasına olursa olsun almak istediği bir mevkide bir mevziydi..
Kitchener ordusu da buraya sahip olma şerefini kazanmak için çok uğraşmış, bol cephane israf etmiş ve çok kan dökmüştü.
Lakin düşman ordusu anayurdun bu parçasından çekilip gittiği güne kadar Kayacıkağıl siperlerine 20-30 metre mesafeden fazla yanaşamadı. Kayacıkağıl huzurundan, onun tepesinde daima dimdik durmuş olan Türk kahramanlığı karşısında en nihayet gıpta eden hasretleriyle ayrıldı.
Kayacıkağıl tepesini, Türk dilaverleri, Mustafa Kemal emrinde olarak Anafartalar'ın birinci günü gözlerimiz önünde süngü hücumuyla geri almışlardı.. Yine bu kahramanlar düşmanın karadan ve denizden ateş kusan toplarına, her biri bir yanardağ feveranıyla havalanan lağımlarına ve sık sık değişen Yeni Zelandalı, Avustralyalı, Hintli kıtalarının süngülerine fütursuzca göğüslerini germişler, bileklerini kullanmışlar, canlarını feda etmişler, Anafartalar muharebelerinin son gününe kadar oraya düşman ayağı bastırmamışlardı.
Yeni Zelandalılarla Avustralyalıların kusursuz ve çetin taarruzları, ağır fedakarlıklara mal olan müdafaalarımızla durduruluyordu..
Başlangıçta Almanların karşısında harp ettiklerini zanneden ve büyük hücumlarla inatçı taarruzlarda buluna ve dinlenmek, ateş kesmek nedir bilmeyen Hintliler, kahraman 7. Fırka'nın bu mevzideki bölüklerine istirahat imkânını vermemekteydiler.
Halbuki insanların her günlük doğal ihtiyaçlarının teminine imkân bulmak ateş hatlarında da zaruridir. Fakat izah ettiğim bu sıkı temas erlerimize sıkıntılarını gidermeye vakit bırakmıyordu. Nöbetleşme taburların bölükleri arasında ancak yapılabiliyordu.
Bir gün işittik ki bu sabır, tahammül ve metanet timsalleri kahramanlarımızın süngüleri kadar keskin zekâları, sıkıntılarının hafiflemesine imkan bulmuştu. Nefes aldırmayan ateş kasırgalarının önüne "güzel ses ile" geçmişlerdi..
Kayacıkağıl yiğitlerinin buluşlarını kumandanım işittiği vakit büyük bir haz duymuş, bu Türk'e has cevheri sonsuz takdirlerle karşılamıştı..
Hatırımda kaldığına göre Kasımpaşalı Kara Küçük Ahmet namında bir erimiz, taburunun ağırlığında hizmet ediyordu. Doğuştan güzel sesi, tınılı olduğu kadar da büyüleyiciydi. Ruhları dinlendirici ve gergin asabı gevşetecek kabiliyette idi...
Ahmet ses talimini gramofon plaklarından talim etmiş, öğrenmişti. Yanlış kelimelerle bellediği şarkı ve gazelleri bile düşman kıtalarının ateşlerini kesmeye kafi geliyordu. İşte bu sesle, mevzii bırakma iki taraftaki hasımların beyaz bayraklı, gözleri bağlanmış delegelerine lüzum gösterilmeden külfetsizce her gün bir defa yapılıyordu..
Ahmet'in başlayan gür ve güzel sesiyle iki taraf muharebelerine ara veriyorlar ve mütarekenin devamı Ahmet'in gırtlağının kuvvetine bağlı kalıyordu.
Kara Ahmet silahsızdı. Fakat bölüklerine yaptığı hizmetin pek büyük olduğunu takdir ettiğinden, ses ve musikiyi çok seven kumandanım, Ahmet'in bu vazifesinden uzaklaşmaması için onu görmek bile istememişti..
Ahmet'in vakti ağırlıklı olarak taburda geçtiğinden siper muharebelerine pek alışkın değilmiş. Sesinden istifadeyi düşünen arkadaşları önceleri onun kum torbalarının mazgallarında devamlı kalmasını sağlamak için çifte nöbetçi ile bekleşirlermiş..
1916 yılı ilkbaharında, Kafkas Cephesi'nde Mustafa Kemal'in teftiş etme istikameti olan Lice-Hani-Hızra yolu üzerinde yürüyüşte bulunan bir kıta ağırlığına bir gün tesadüf etmiştik. Kıta kumandanı Atatürk'e vazifesini ve kıtasının mevcudunu söylemişti. Huzurundan geçenler arasında sevimli Küçük Kara Ahmet kumandanımın nazarı dikkatini çekmiş ve kıta kumandanından Ahmet hakkında bilgi almıştı.. Öğrendik ; Ahmet, "Anafartalar'ın Ahmet'i" idi.
Ahmet vesilesiyle biz de ufak bir molaya kavuştuk..
Atatürk'ün ; "Ahmet anlat bakayım," emrine karşı Ahmet ; sesinin ilk titreyişlerini düşman efradının kulaklarına işittirinceye kadar pek sıkıntı çektiğini söyledi ve : "Elimde silahım yok Paşam. Sesim yüzünden doğrusu kurban olmak istemezdim Paşam. Fakat arkadaşlarımın bir müddet sesimle istirahate ihtiyaçları, ürkekliğime üstün gelirdi. Artık hiçbir şey düşünmeden okumaya başlardım. Hey heyimin Hintlilere ateşkes kumandası gibi tesir ettiğini gördükten sonra açılır, rahat bir nefes alır ve bölüğümüzün mütarekesini uzatmak azmiyle aralıksız denecek surette okurdum Paşam."
Kumandanım gülümseyerek : "Bu vaziyete ne kadar dayanabiliyordun ?"
"Bazen bir saat, bazen de birkaç dakika fazla sürerdi. Bölük arkadaşlarım ihtiyaçlarını görürler, derlenir, toplanırlar, sesim kısılmaya başlayınca erlerateş yerlerine geçerler ve ben mazgaldan bitkin bir halde çekilirdim Paşam.."
Şirin yüzlü, plak taklitçisi Küçük Kara Ahmet'i dinleyen Atatürk :
"Bu cephede siper muharebeleri olmadığı için bölüğünün sana ihtiyacı kalmamıştır. Seni karargâhıma alayım, fakat önce bir gazel oku !.." buyurdular. Kilometrelerce yayan yürüyen yorgun Ahmet "Mehtaba bakamam, yar gelir hatırıma" gazelini okumaya koyuldu.
Bu gazel, derin nefeslerle ağır ağır çektiğimiz sigaralarımızın dumanları, dimağımızdan birbiri ardınca devrederek kaybolan tatlı hayallerimizi yaşattı durdu..
Lice-Hani yolunu çevreleyen korkunç ıssız dağların yumuşak akisleri, kalplerimizde Ahmet'in güzel sesine kandıra kandıra içecek yer bulmuş, gönüllerimizi neşelendirmiş, yorgun vücutlarımızı dinlendirmiş, molamızı mütareke müddetine ulaştırmıştı.
Atlarımıza binerken Atatürk, Ahmet'i bir gün yine lazım olur düşüncesiyle arkadaşlarına bırakmışlardı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder